Zabawa

Otwarte wody Caleba Azumaha Nelsona są druzgocąco zagrożone — WYŁĄCZNY FRAGMENT

Walentynki to jedno z tych świąt, które wszyscy kochamy nienawidzić lub nienawidzić kochać. Tak czy inaczej, nie możemy uciec od „miłości” jako dominującego tematu w lutym. Trafnie jednak, że jest to miesiąc publikacji dla Debiutancka powieść Caleba Azumaha Nelsona,Otwarta woda , w którym miłość jest jednym z głównych tematów.

Pod wieloma względami książka Azumah Nelson przypomina mi pierwsze zakochanie. Początkowy dreszcz połączony z lękiem, jaki może przynieść głębia wrażliwości – i wOtwarta woda, stają się one dla bohaterów bardzo realnymi zagrożeniami. Historia opowiada o dwójce bezimiennych przyjaciół, którzy zakochują się w sobie, ujmując wszystkie emocje związane z procesem. Przez cały czas proza Azumah Nelson jest cudownie sugestywna, surowa i prawdziwa.

Powieść jest także celebracją osiągnięć Czarnych (tak nazwała to powieściopisarz Yaa Gyasi piosenka miłosna do czarnej sztuki i myśli ) i odwołuje się do muzyki Dizzee Rascala, Franka Oceana i Solange, obok wielu innych dzieł Jamesa Baldwina, Zadie Smith i Teju Cole'a. Akcja rozgrywa się w południowo-wschodnim Londynie, gdzie Azumah Nelson dorastał i nadal ma siedzibę, jest też swego rodzaju hołdem dla jego domu.

kiedy Walking Dead zaczyna się od nowa

Zawinięta w to wszystko opowieść o dwóch artystach – on jest fotografem, ona tancerką – zastanawiając się jak zachować przestrzeń sztuki i miękkości w rasistowskim świecie , jak doskonale opisuje autorka Megha Majumdar. To eksploracja rasy i męskości, walki o to, by być widzianym, oraz sposobów, w jakie język nie może przekazać żalu, jaki wywołuje utrata siebie – spowodowana zaprzeczeniem tożsamości. Słowa nie zawodzą jednak Azumah Nelson, jak ten fragment tak dobitnie dowodzi.

czy niektórzy ludzie mają być sami

„Otwarta woda” Caleba Azumaha Nelsona

12,99 zł

FragmentOtwarta woda, wyłącznie w zgiełku Wielkiej Brytanii

Masz gniew. Jest chłodny, niebieski i niezmienny. Chciałbyś, żeby był czerwony, żeby eksplodował z twojej istoty, eksplodował i skończył, ale jesteś zbyt przyzwyczajony do chłodzenia tego gniewu, więc on pozostaje. A co masz zrobić z tym gniewem? Co masz zrobić z tym uczuciem? Niektórzy z was lubią zapominać. Większość z was żyje codziennie w stanie złudzenia, bo jak inaczej ma żyć? W strachu? W niektóre dni ta złość powoduje ból tak silny, że masz trudności z poruszaniem się. W niektóre dni gniew sprawia, że czujesz się brzydki i nie zasługujesz na miłość i nie zasługujesz na wszystko, co do ciebie przychodzi. Wiesz, że obraz jest fałszywy, ale to wszystko, co możesz o sobie zobaczyć, ta brzydota, więc ukrywasz całe siebie, ponieważ nie wypracowałeś, jak wyjść z własnego gniewu, jak zanurzyć się we własnym spokoju. Ukrywasz całe siebie, ponieważ czasami zapominasz, że nie zrobiłeś nic złego. Czasami zapominasz, że nic nie masz w kieszeni. Czasami zapominasz, że bycie sobą oznacza bycie niewidzialnym i niesłyszanym, albo bycie widzianym i słyszanym w sposób, o który nie prosiłeś. Czasami zapominasz, że jesteś sobą, to bycie czarnym ciałem i niewiele więcej.

Kilka godzin później idziesz drogą, aby złapać kotleta z Karaibów na wynos. Masz ochotę na słodkie żółte ciasto wypełnione pikantnym mięsem. Jesteś głodny komfortu. Więc idziesz, trasą, którą pokonujesz każdego dnia, główną drogą Bellingham, kiedy widzisz Daniela jadącego w twoim kierunku. Zsiada z konia, gdy dotarł do Morley's, i ociera cię z szerokim uśmiechem na twarzy, jego biodra poruszają się w rytm tego, co wylewa się z jego słuchawek. To tak, jakby wszystko zostało zapomniane. To tak, jakbyś mógł na chwilę puścić swój gniew. Jego przyjemny rytm jest zaraźliwy i oboje okrążacie się, zanim się roześmiejesz i rozdzielisz, on udaje się do sklepu z kurczakami, ty kilka drzwi dalej. Wewnątrz karaibskiego dania na wynos dubowa linia bazowa kołysze oknami. Obserwujesz, jak kucharz zawiązuje swoje dredy w kuchni, zanim wyjdziesz do głównego pomieszczenia, nucąc „Wciąż do ciebie kocham”, interpolując klasykę. To sprawia, że myślisz o niej, o graniu tej piosenki, trzymaniu jej schludnej talii, przyciąganiu jej blisko, bliżej, czując jej uśmiech, gdy pozwala, by kark osiadł na twojej klatce piersiowej.

– Co mogę dla ciebie dostać, bracie? – pyta. Pod wpływem impulsu decydujesz się zafundować sobie porcję makaronu z serem. Patrzysz, jak pakuje skrzydła do pudełka jako dodatkowe, a kiedy próbujesz za nie zapłacić, kręci głową.

„Mogę powiedzieć, że potrzebujesz dobrego jedzenia” – mówi. Walisz pięściami i odchodzisz.