Dlaczego mama Mii jest prawdziwą królową pamiętników księżniczki

Na początkuten Pamiętniki księżniczki, 15-letnia Mia Thermopolis (Anne Hathaway) wie, kim jest. Nasza bohaterka o kędzierzawych włosach przemierza wzgórza San Francisco na swoim skuterze Razor, zadowolona z tego, że przeżyje swoje nastoletnie lata niezauważona — to znaczy do czasu, gdy odwiedzi ją jej babcia, królowa Clarisse Renaldi (Julie Andrews). Królowa Genowii wyciąga niezręczną Mię z zapomnienia w liceum i rzuca ją w życie księżniczki. Ale kiedy Clarisse uczy Mię królewskiego życia, kształtując ją w prostowłosą, doskonale ułożoną wizję księżniczki, staje się jeszcze bardziej jasne, kto jest prawdziwym bohaterem tej opowieści. Tak, królowa Clarisse jest elegancka, niewzruszona i światowa pod każdym względem, jak powinna wyglądać stylowa europejska babcia, ale to fajna mama Mii, Helen Thermopolis (Caroline Goodall), jest siłą napędową całego filmu.

Helen zbudowała spektakularne życie dla siebie i swojej córki w San Francisco. Mieszkają w bajecznej odnowionej remizie (wyposażonej w słup strażacki i wszystko inne), którą dzielą ze słodkim kotem o imieniu Fat Louie. Helen pracuje jako artystka, w wolnym czasie wspina się po skałach i zwykle ma na sobie zabawną kombinację znoszonego dżinsu i ślicznych szydełkowych bluzek, które krzyczą beztrosko kreatywnie. Kiedy Helen i Mia rzucają lotkami w balony wypełnione farbą, Mia zauważa, że ​​normalne mamy pomagają dzieciom w odrabianiu prac domowych, a ty robisz to…

Ale to, co sprawia, że ​​Helen Thermopolis jest naprawdę wyjątkowa, to jej zdolność do pozostania niewzruszonym w obliczu dzikich okoliczności. Porzuciła perspektywę życia królewskiego ze wszystkimi obietnicami sławy i bogactwa, ponieważ wiedziała, że ​​nie spełni się jako żona króla. Kiedy więc rodzina królewska puka po raz kolejny, skupia się wyłącznie na obronie swojej córki, zawsze upewniając się, że tron ​​jest tym, czego naprawdę pragnie Mia. Chociaż nie powinno to być nowością, większość matki z filmu albo nie żyją lub stale naciskać na swoje potomstwo, aby robiło więcej, intensywniej się uczyło i ogólnie było doskonałe. Helen kocha swoją niefajną córkę w okularach i nie oczekuje, że zmieni się, aby dopasować się do wąskich ideałów społeczeństwa. A kiedy Mia jest tym wszystkim przytłoczona, Helen jest tam, żeby ją uspokoić i pozwolić jej się wypłakać.

Disney

Światło Helen świeci szczególnie jasno w trudnych chwilach, takich jak fatalna scena na plaży w filmie. Droga do sławy Mii osiąga punkt kulminacyjny, gdy jej długoletni zakochany Josh (Erik Von Detten) wreszcie się nią zainteresował. Wszystko idzie dobrze, dopóki paparazzi nie zejdą na nią, a Josh na siłę całuje Mię, aby poświęcić trochę uwagi. Kiedy wraca do domu, pociesza ją matka. Przytulając ją mocno, Helen mówi: Moja mama zawsze mi mówiła, żebym nie płakała, ale zostałaś zraniona, więc po prostu płaczesz, dobrze? Nic tak nie pociąga za serce, jak uzdrowienie bólu międzypokoleniowego.

W morzu zepsutych relacji matka-córka wyróżnia się czuła dynamika Mii i Helen. Helen konsekwentnie postanawia zachować spokój, dając córce przestrzeń do paniki, zwątpienia w siebie i rozwoju. Pełna przygód przeszłość Helen jest tylko wspomniana w filmie, ale potrzeba bardzo specyficznego rodzaju osoby, aby zrezygnować z tantiem, aby zostać anonimowym artystąorazświetna mama. Za to ma mój niezachwiany podziw.