Zabawa

Alison Bechdel nie ma odpowiedzi

Alison Bechdel chciała napisać książkę o ćwiczeniach. Pomyślała, że fajnie byłoby zająć się lżejszym tematem – rozpamiętywać dziesiątki lat amerykańskiej mody, od jazdy na rowerze po spinning, bieganie i HIIT – po spędzeniu lat na wykopywaniu traumy swojej rodziny. Ale od razu stało się to bardziej skomplikowane, mówi autor Bustle.

Amy Poehler Sarah Palin rap

Powieść graficzna, którą ostatecznie opublikowała, Sekret nadludzkiej siły , jest skomplikowane. Nie byłoby to dzieło Bechdla, gdyby nie było.

To obszerna księga, dotykająca wszystkiego odDźwięk muzykibuddyzmowi zen o znaczeniu dobrej kurtki polarowej (Patagonia, po krótkim flircie z L.L. Beanem, stała się dla Bechdela przejażdżką lub śmiercią). Urodzona w okrągłym roku 1960, Bechdel dzieli swoje życie na dekady i dokumentuje swoją osobistą historię – i ewoluujące obsesje na punkcie ćwiczeń – wraz ze zmieniającymi się obyczajami Ameryki. I są też wielcy literaccy, których Bechdel maluje w jej życiu. Fani jej poprzednich wspomnień rozpoznają to urządzenie; Bechdel jest bardzo oczytana i przenosi na stronę pisarzy, których nosi ze sobą, dzieląc się z nią ciekawostkami z ich własnych biografii.Nadludzka siłarzuca Jacka Kerouaca, transcendentalistów i romantyków – niektórych z nich kiedyś odrzuciła jako martwych białych facetów, tylko po to, by odkryć, że są bardziej jak (martwych białych) proto-hippisów. (A także nie wszyscy faceci: Bechdel wita Margaret Fuller, pisarkę w orbicie Emersona, jak kopa w dupę.)

Ostatecznie jednak książka opowiada o trwającym przez całe życie dążeniu Bechdel do śmierci ego. Ten wysiłek jest nierozerwalnie związany z dążeniem do siły fizycznej, tak nierozłączny jak umysł od ciała (jeśli masz szczęście, zauważa) — stąd tytuł. A jednak, gdy Bechdel podjęła powstrzymujące kroki w kierunku oświecenia, zauważyła, że jej fizyczne samopoczucie zaczyna się pogarszać. Zawsze byłam trochę przesadnie zajęta moją śmiertelnością, mówi. Dorastanie w domu pogrzebowym z ojcem, który pracował jako nauczyciel angielskiego, a przedsiębiorca pogrzebowy robi to z człowiekiem.

Ojciec Bechdel — i jego przedwczesna śmierć, która, jak sądzi, nastąpiła przez samobójstwo — był tematem jej pierwszej powieści graficznej z 2007 rokuZabawny dom: rodzinna tragikomika,który został następnie zaadaptowany do musicalu na Broadwayu o tej samej nazwie. Podążyła za nim w 2013 rokuCzy jesteś moją matką?: dramat komiksowy, który bada jej skomplikowaną relację z matką. UwolnienieNadludzka siłasprawia, że to, co kiedyś wydawało się naturalne, składa się z dwóch książek, teraz czyta się jak dwie pierwsze części trylogii: po rozliczeniu z tatą i znalezieniu pokoju z mamą, naturalnym następnym krokiem Bechdel było zatriumfowanie nad sobą.

Wszystkie moje książki w pewnym sensie, jeśli na nie patrzę, są na pewnym poziomie o jaźni, mówi Bechdel. Lubię myśleć, że robią postępy i że ta książka jest o pozbyciu się siebie.

Ale poza tym nie do końca rozeznała, w jaki sposób łączy się jej praca – ani nie zrozumiała, dlaczego czuje się zmuszona do dzielenia się swoimi najbardziej intymnymi wspomnieniami ze światem. Kiedy pracowała nad swoim serializowanym komiksem,Wały, na które należy uważać(1983-2008) był wyraźniejszy cel: pokazać fikcyjny wycinek lesbijskiego życia, aby czuć się bezpieczniej i dobrze na świecie jako lesbijka i być może pomóc osobom LGBTQ zostać zaakceptowanym. To był duży skok doZabawa w domu, w którym rysuje się wychodząc do swojego ukrytego geja ojca, by wkrótce potem zobaczyć, jak umiera przez samobójstwo – a potem próbuje zrozumieć te wydarzenia, zastanawiając się nad dzieciństwem spędzonym w domu tajemnic.

Naprawdę nie wiem, co mnie opętało, mówi, wzruszając ramionami.

leah od nastoletniej mamy

Nieporęczenie dla niewtajemniczonych to marka Bechdel. Jako dziecko tak bardzo zaabsorbowały ją granice własnego, subiektywnego doświadczenia, że stworzyła, jak sądzę, skrócony symbol i nabazgrała go w swoich zapiskach w dzienniku. Kilkadziesiąt lat później nie jest w stanie spłaszczyć swoich myśli w coś tak pewnego jak teza. Pomaga pisanie w panelach. Czuję, że tak naprawdę nie mogę zajść daleko za pomocą samych słów. Nie wiem, co chcę powiedzieć, mówi. Jest coś w tej ścieżce obrazów, co naprawdę pomaga mi w formułowaniu pełnych myśli. To, co kocham w komiksach, to to, że można mieć kilka rzeczy naraz... Zawsze jest napięcie między słowami a obrazem lub sceną, którą pokazuję. To metoda komplikowania historii, mówi. Skutkuje też tym, że czytelnik staje się świadkiem, zapraszając innego do skorzystania z własnej podmiotowości.

Być może to wiele lat, które spędziła na terapii i analizie (dwie powiązane, ale odrębne rzeczy, jak zauważa w:Czy ty jesteś moją matką?), ale rozmowa z Bechdel jest jak gra zespołowa — jakbyśmy pracowali razem, aby złamać sens pracy jej życia. Jest chętna do pontyfikowania, wdzięczna za wszelkie spostrzeżenia i nie boi się delikatnie odsuwać wszelkich wniosków, które jej zdaniem mogą być nietrafione.

A może to znak jej rozwoju: nawet jeśli nie jest jednością ze wszechświatem, znalazła sposób na uszanowanie subiektywności innych. Niewygodnie jest wchodzić w interakcje z kimś jako równorzędnym podmiotem, z kimś innym z własnymi planami i własną podmiotowością, z której patrzą na ciebie i świat, mówi Bechdel. To znaczy, trochę przeraża mnie myślenie o wszystkich 7 miliardach ludzi na tej planecie, z ich własną, indywidualną perspektywą. Wszyscy myślą, że są w środku wszystkiego, ale jak to możliwe?

Nie jest zaskakujące, gdy dowiadujemy się, że Bechdel nie złamał przepisu na transcendencję – ani na nadludzką siłę. Wszystko, co ma, to to, co pomogło jej wyjść poza siebie, jakkolwiek powściągliwie. Moja praktyka to autobiografia, wydobywanie materiału z mojego życia i moich własnych zmagań jako sposobu komunikowania mojego dziwacznego, subiektywnego doświadczenia innym ludziom w nadziei, że będzie to dla nich dzwonkiem, mówi. Na pierwszy rzut oka brzmi to jak myślenie życzeniowe. Co jest bardziej samolubne niż pisanie o sobie przez cały dzień? mówi, w pełni świadoma ironii. Ale naprawdę uczciwie staram się przekroczyć solipsyzm.